Yıllar, yıllar önce...
Adını hala aklıma kazıdığım;
Hatırladığım onaltı - onyedi yaşlarım,
Lise yıllarımdı, öyleydin sende.
Bilmem hatırlar mısın?
Kurtuluş parkı, bir ağacın altı;
Çiçek yoktu , paramda yoktu.
Sana ağaçtan bir yaprak kopardım,
Bakmıştın gözümün içine, öpmüştün ya.
Okulda kaçar, el ele dolaşırdık parkta.
Çocukça... İlk öpüştüğümüz utanarak,
Söz vermiştik,
Sonsuza dek ayrılmayacaktık,
Uzak olsakda unutmayacaktık.
Ayrıldı yollarımız...
Bir daha birleşmemek üzere.
Seneler geçti, Asır gibi belki,
Dün Kızılay’da gördüm, tanıdım.
Değişmemişsin,değişen sadece saçının rengi.
Aynı endamın, o gülüşün yoktu ama...
Sorma beni, çok yordu hayat!
Ben benim; şakaklarım, beyaz saçlar ayrı.
Konuşmak istedim, bir merhaba azından,
Yaklaştım, bir adam geldi tuttu kolundan,
Adam hoyra mı hoyrat...
Belliki sana kızıyordu, belli ki seni üzüyordu.
Adam bağırıyor:” neden işe gitmedin”?
Gözümden hiç gitmiyor titrediğin.
Sonra bir adam daha yaklaştı yanınıza,
Hoyrat adama verdi para, Kardelen olmuş adın,
Daha iyi davran daha çok para dedi adam,
Neden sonra anladım, sen satılık bir kadın
Ayaklarım çekti beni Kurtuluş parkına
Sanki Başıma yıkılıyordu Ankara!
ALİ BEKTAŞ 27/10/2011 Ankara