AhirimDüşlerim kimsesiz bir evlat boşluğunda Sahiplenmeyi bekleyen bir hayata Kenara sıkıştırılmış bir papürüs kağıdına Yazılmış , karalanmış ve bir ucu yanmışta olsa Elimi bırakma... Metrolar serin ve dipsiz kuyu gibi derinken Kalabalığın içinde sadece gözlerin ve ben Kapılar özgürlüğe açılır gibi koşar adım Elim eline kenetli çekiştirirken seni İnsan yığınlarını aşıp ilerliyoruz Aniden duyulmayacak bir tonda İçimi yırtan dur sesini işittirdiğinde Karşımda kapılıp kaldığım gözlerinde Büyütemediğim ,gülümseyen bir çocuk var sende de Kapılıp an ve anların coşkusunu yaşarken yüreğim İçime çekip mis kokunu sarılıyorum sevdama Gülümsemenin ardından çıkan yedi rengi izlerken ben Bedenimde patlayan volkonlara teslim ediyorum kendimi... Dünya sahip Çıkılmayacak kadar büyükken , Gözlerinde bir hiçmiş... Sevgim okyanuslarda bir su damlasıyken , Sol yanına can verenmiş... Canım , sevgim sana helalken , Duvarlarım Başkasına yükselmiş... Kim Bilebilirdi bu günleri yaşatabilecegini , Dünyam olmadan önce... Ahirime Adını Zikretmeden önce... Söyle Tuttuğun elimi bırakmamaya yemin edermisin sende... Yunus Özkan |
çok güzel bir şiirdi çok güzel bir yorum
aşkla kalın ustam
gecenize ay doğsun