Hüzün Penceresi

Sağırlaşan gölgeme nazlı şimşek dokundu
Vuslatım ölüverdi sırların gecesinde
Göklere çağıran ses yavaş yavaş okundu
Sen denemiştin zaten mertlerin nicesinde

Serzenişi son buldu pusatlı volkanımın (!)
Diploması verildi nâdide hazânımın (!)
Gözleri aydınlandı karanlık zindanımın (!)
Şimdi kanlı gömlek var şiirin hecesinde

Buz kesen asfaltlarla doyasıya yarıştım
Zalim fırtına koptu boranlara karıştım
Sergüzeşt aynasıyla kıyasıya takıştım
Tatlı söz bulamadım dünyanın ecesinde

Ateş çıktı aniden mermer dudaklarımdan
Lavlar fışkırıverdi beyaz kundaklarımdan
Yalancı düşler aktı suskun sokaklarımdan
Cânı pişiremedim aşkın tenceresinde

Asılı kaldı ruhum hüzün penceresinde


(Atakum-Kasım/2010)

Dursun Tiftik

*************Güvercinler nefessiz yırtık pırtık şîrâze
*************Her çehrede şaşkınlık zâlimlerde bir hava
*************Vurulmuş gökkuşağı saçmalar ter ü tâze
*************Renkler siyaha gebe çığlık atmak bedâva





Yıldırım işveli esmer bir bildiri düştü yâsemin sarışınlığımıza
Yalın ve çıplak
Sarp ve dik
Güneşin aydınlığı kandillerden bile silik

Oysa “Yaşar “ ismini vermiştik aşkımıza
Gençliğimizin alperenliğine güvenmiştik
Yeldâ ışıklara tutulacağımızı nereden bilebilirdik


Volkanlar umut yüklüydü o zamanlar
Mutluluk fışkırıyordu kraterlerden
Şimdi hicrânsı âteşler yayılmakta her zerreden
Köle üretmekte zamanın sözünü dinleyen mekân
Kan emmekte vefâyı unutan vicdân

Hüzün hüzün donuyoruz terleyen karanlığımızda
Savaşmayı öğrenemiyor ruhumuz
Suya kavuşamayan çöller kadar yorgunuz

Sarayımız harâbe iklimler karakışta
Hayâller mahzûnlaştı ölüm var her bakışta


(Ekim / 2011)

Dursun Tiftik


*****Hüzün kokan Eylülü ağabey bilen Ekimlere…