Sorgulamakavrulmuş gözlerimizden hoyratça düşen arka bahçemizin savrulan yaprakları pınarları kör eden yazgının âlemiyle -gölge kabuklarını kopardı- -kanayan yaralara tuz bastı- acıyı acıyla körleştirirken kalbin ûcrasında tomurcuklanan güneş, merhem oldu... tıkanan nefes heybetiyle sarsarken sözümün tuğrası ulak olur penceremdeki yansımama gözyaşım hıncıyla akarken tozlar diken gibi batar, zamanın izahsızlığında korlaşmış çapaklardan özümün tuğrasına değen her resim bir yudumluk kahve misali, acıdan tatlıya geçer sis çökmüş bahçemizde, örselenmiş pusulam yön arar... ışığın kör eden karanlığına bakarken okyanus mahzunluğuna çeker suskunluğa gömülür...yapraklar... hayal duvarına asılır yansımalar... Merâl Özcan |