(ve koşar çocuk,
hayat akıp giderken ayaklarının altından, bir kum tanesi kadar küçük mutluluklardı sevinçleri, havalanıp kurtulmak istiyordu... kanatları yoktu... uçurtmalardaydı umudu ve her umudun ayrı bir rengi vardı.
yüreğinin delişmen ateşiyle kopan fırtınalarında çocukça sevmenin arılığıydı gülüşü)



öykülerdeki devler
nasıl büyüdüyse çocuk gözlerimizde
işte öyle büyüdü cinler periler
küçük bir dalın ürpertisiyle
anlaşılmaya çalışıldı olup bitenler

dudağında izi kalmış gülüşlerle
hiç açılmamış çiçeklerdi umutları
umursamaz bakışların avuntusunda
çaresizlikler gizlendi kuytulara
çocukluğu yarım kalmış türkülerle
uykulara kıyıldı kara gecelerde


yüreğinde kopan fırtınalara
hınca hınç yaşanmış sevgisizliklere inat
korkularını avlayıp
delişmen elleriyle
azat etmiş tüm kuşları

bir çocuk yağmur tanesi

akan damlarda
karlı patika yollarda
elleri ayakları üşümüş
uçurtmasını rüzgara veren
o haylaz o esmer çocuk bendim


Nail Yavuz, İzmir
y.düzenleme