güz kervanları geçerdi sarı çiçek yaylasından emir’in hanına doğru
palanları yarı yırtık katırlar, azıklar kuru
başları sargılı sert bakışlı adamlar
denkleriyle beraber alıp giderlerdi çocukluğumuzu



tuz kervanlarıydı gidenler
gittikçe küçülür küçüldükçe büyürlerdi gizemleriyle
kırçıl,kara bıyıklılardı
ellerini bağırlarına vurarak selam verirler
kimseyle konuşmazlardı



kadın öğretmenimiz
oturup pencere dibine,saatlerce susar bir tütün yakardı
sessizlik olurdu sınıfta
ve öylece arklarından bakar,belki de kendine dalardı
tuz kervanları geçene kadar
ardından bakardı



ne kervandı giden aslında ne de denkleri
eylemde gizliydi bir şeyler
gidişler
sorguya çekecek sezgilerimiz yoktu daha,neydi ufkun ötesi
tütünle beraber o duygular yakarken öğretmeni



başlarına papak geçirmiş biznen yaşıt bizden iri çocuklar
ayazla dost olmuş elleri havuç
babaları binek taylarında onlar yayalar
bir eli değnekli bir elinde bakraç
emir kulu misali, dudak fıtılamasına bir ordalar bir burdalar



ekim başlarında güz kervanları geçerdi bizim oralardan
biçerek derinden hamiyetimizi
el dokumu kıl çuvallar dolusu tuz
biz tuzları yaralarımıza basardık,onlar bizi
kurşuna dizilirdi umut,ses gelirdi dağlardan



kervanlar giderdi
çoğu güler ben ezilirdim
affola kulebi









kasım