Şükür
Ağladım
çocuklar gibi hıçkıra hıçkıra gözyaşım sel oldu da acımadı Bağırdım eli sopalı gibi vura kıra her yer kan revan oldu da korkmadı Anlattım hatip gibi başına soka soka Yalvardım çaresizler gibi avuç aça aça diz çökmediğim kaldı da anlamadı Anlamadı anlamadı anlatamadım anlayamadım anlaşılamadım bıraktım kaçtım sonra daha ne yapsaydım Şimdi dağlardayım yalnız bir mağaradayım ateş yaktım kendime onun başındayım karanlık çökünce yatıyorum gün aydınlanınca kalkıyorum öyle yaşıyorum Ağlasam taşlar anlıyor beni Anlatsam ağaçlar dinliyor beni Haykırsam yamaçlar duyuyor beni dere akıyor yel esiyor kuşlar ötüyor insandan uzak orada dingin arık başımla ot yiyorum ama çok şükür o biliyor o anlıyor o seviyor beni… Tevfik Tekmen-Eylül/2011-Lüleburgaz |