Adını Sen Koy...

sera.

5,0 / 61 kişi ·25 beğenme · 37 yorum · 2817 okunma

Önceki Şiir Sonraki Şiir

Adını Sen Koy...

Bilindiklerin unutulduğu gün
Bilinmediklerle kangren olur nefes.

Duaların karışına eklenir
Gecenin ellerinde kanayan nasır tutmuş nedenler...

Karanlığın gömleği iliklendikçe
Yalnızlığın dergâhında
Üşür ruh...

Anlatılamayanlar;
Yorgunluk yazmasının dantel hüznüdür artık.
Yitik adreslerin puslu masalında s-aklanır
İçte kök salan sızılar.

Bu-gün gidişlerin ıslak seferinde
El sallar sanki tüm şiirler
Gel diyen yanımızla
Şiire tutunmuş kıvranışında
Yaraları sarar kelimeler

Kalbin içindeki mahzende
U-mutsuzluğun kıyameti koparken
Üç noktaların avlusuna bırakılır
yaşan(a)mamışlıklar.
Kırılır kalem
Dağıldığı yerde
Yüreğin mektubu işlenir inceden inceye...

Şiiri Değerlendirin

Şairin Önceki Şiiri Şairin Sonraki Şiiri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Adını Sen Koy... şiirine yorum yap

Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?

Adını Sen Koy... şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.

Üyelik Girişi Yap Üye Ol

Yorumlar

Ali Niyazi Gül , 5 puan verdi

5 Eylül 2012 Çarşamba 18:25:30

Karanlığın gömleği iliklendikçe

Tanrı kızıllığında
gece üstüme örtülüyordu
gün üzümleri saklıyordu
salkım salaş olmuş
devrik dürtülü duyguları
her iliklendikçe bu gömlek
savurduğum yaşamın
pişmanlık ekleri
yasa oluyordu sanki
şimdi ne idi bunun adı
ben koyamıyordum, taşıyamadığım gibi...

Yalnızlığın dergâhında
Üşür ruh...

Üç yaşında kalmıştım
dergahın ortasında
o kadar küçüktüm ki
Dünya'nın olduğum yerlerinde
bir damla sevgi için hiç büyüyememiştim aslında
şimdi etrafım bir o kadar kalabalık ki
nedense o günlerden daha da yalnız olduğumu gördüm
düştüğüm yerden çıkamıyordum
ellerimi uzatıyordum kalabalığa
sanki kimse görmüyordu
bakmıyorlardı bile
dışımı görmeyenler
içimde ki boşluğu nasıl görecekti ki
işte onun için
dinime, imanıma kimse yaklaşmasın...

Yitik adreslerin puslu masalında s-aklanır
İçte kök salan sızılar.

mazimdeki sayfaları tek tek yırtmıştın
ne adres kalmıştı, ne yol
zamandan tel tel an çalıyordum
beynimde ki pas kokusuna
gitmiyordu bir türlü
ne yazabiliyordum
ne anlatabiliyordum
kendimi
ağrılarım vardı taşıyamadığım
sanki ağacın kökleri gibi
sarmaş dolaş olmuşlardı bedenime de
benliğime de
diyemedim sana, diyemedim
varolmadığın zamanlarımı
ve kimsesizliğimi anlatamadım...

Gel diyen yanımızla
Şiire tutunmuş kıvranışında
Yaraları sarar kelimeler

Yazdığım serbest şiir
aslında köle doğuyordu
kırıldığım noktalarda
bir sen düşüyordun şiirin içine
bir de
gelirsin diye yollara mevzi olmuş gözlerim
'kelimenin' içinden önce elim çıkıyordu
seni yazar iken
sonra harfler ve yerleri karışıyor
'emel' çıkıyordu içimden
sarılıyordum şiirin iliğine
bende kalanlarla...
adı olmayan şiirler adına...

Tebriklerimi sunuyorum...