________________________________ Değerli ağabey Memduh Bayraktaroğlu’na ithafen...




Bembeyaz karlar üstünde bir çığırdır hayat!
Sen yürümüş,
Sen açmışsındır be adamım!
Bırak isteyen at izi,
Bırak istemeyen it izi desin...

Karlar eriyinceye kadar da olsa;
Bir izin var ya be adamım!
Zikrediliyorsa adın ihvân-ı beyânda;
Mesele budur bezm-i âyânda...

Hani, o yüzden diyorum ya be adamım!
Karlar üstünde olsa da bir izin var;
Ehl-i dîl meclisinde bir çift sözün var...

Fikir tünellerin yoksa da dağların yamaçlarında,
Arzudan tiril tiril mendillerin asılıdır âşkın ağaçlarında...

Bırak... kimileri boş desin,
Bırak... sevenlerin hoş desin;
Kıymeti zerre-i miskaldir habbede,
Bir sadân var bu kubbede...

Ko gitsin rahvan, bırak kalmayıversin bâkî;
Er geç kucaklarsın ebeden senin olacak hâki...

Lâkin...
Gitmeden selâmlarsın arkanda bıraktığın trübinleri...
Dolu olması şart değil be adamım!
Boş ama vefakâr koltuklarla göz göze gelirsin;
Herkeslerden daha iyi anlarlar seni,
Önlerinde şöyle bir temennâ çakar, nazikçe eğilirsin...

Bir veda nutku serdedersin kendince;
Davudî midir âvazın, hoş bir sadâ bırakır mı seslenince?
Güçlü alkışlar alırsın kuru tahtalardan;
Daha anlamlı değil mi canlı sahtelerden?!

Öyle ya da böyle...
Eriyecektir karlar bahar gelince be adamım!
Hâk ile yeksân olacak açtığın çığır;
Kural, ezelden ebede budur be adamım!
İster bağır, ister çağır...

Yalnız...
Sevgine çerağ eyle karabağrında biriktirdiğin yağları, gitmeden be adamım!
Yüreğinde erit...
Zirâ...
Sevgiyle âbad olur virâneler;
Boşa dönmez şâma pervâneler!..





Cahit Kılıç
İstanbul, 13 Eylül 2011