Kar beyazı Kars’ımın
Çektiğim o hasreti
Kara kışından beter
Ah bir de fırtına ki
Demirkazık’tan eser

Bir asker parkasıydı dalında
Ve tiftikten papağınla
Hep o karlı yolları
Yürüdün geçtin ömrüm

Bir fotoğraf karesi sanki
Demirköprü başında
Yaslanıp duruyorsun
Hüzün var bakışında
Çok çimmiştin Kars çayının
O dingin akışında
Attığın her kulaçta
Atini seçtin ömrüm

Sanki daha dün gibi
Hani, o sessiz çocuk, biraz da ürkerek
Asker selamı verirdin
Uygun adım yürüyerek
İçleri asker dolu geçen Cemselere
Genç bir subay almıştı selamını
Ne de çok sevinmiştin

Ama… Utandığından olsa gerek
Söyleyememiştin kimselere
O çocuk yüreğinle
Beyaz güvercin gibi
Sevinçten uçtun ömrüm

Yok, o Karslı günlerim
Sığmaz ki bir şiire
Mazideki o günler
Şimdi rüyalarımda
Onlarla yaşıyorum
Aklıma şaşıyorum

Kayabaşı’ndan yürüyorum her gece
Siz hiç şehir adı duydunuz mu, tek hece?
Anılar sisli puslu, hepsi de bir bilmece
Şimdi özlem kokuyor her anı, her saati
Belki giderim bir gün, ömrümün hazan vakti
Döktün gazellerini, ne hızlı geçtin ömrüm!


Cahit Kılıç
İstanbul, 26 Nisan 2017