Üzgünüm
bir kez bile nefesim gül yüzüne değmedi
masum bir buse bile alamadım üzgünüm. hayat bir hengameydi geçip gitti beyhude hasret kaldım huzura bulamadım üzgünüm. ne yazık ki yüreğim kendi ateşi ile kavrulurken sığ suya dalamadım üzgünüm. yolum yokuşa sardı umut hep ötelerde meyve dalda çürüdü yolamadım üzgünüm. prangalar vurulmuş elime ayağıma hiç olmazsa ruhumu salamadım üzgünüm. üzgünüm seccademe kapanıp iki büklüm Rabb’im için ağlayıp sulamadım üzgünüm. Çanakkale 02/09/2011 |
Elbetteki hece şiirlerinde , tam kafiyenin verdiği ses doygunluğunun sebep olduğu o armoni en güzeli ve mümkün mertebe hece vezinli eserlerde şıklığından dolayı en tercih edilen olduğu bir gerçek.
Ama bu demek değildir ki her hecede mutlaka tam kafiye olmalıdır.Olmaması, şiir için en büyük hatadır.Şairin şiirinin içeriğine göre ihtiva ettiği anlama riayet ettikten sonra yama gibi durmadıktan sonra anlam kan kaybına uğramadıktan sonra bence sesin çok da fazla ön plana çıkması önem arz etmiyor gibi geliyor. Ses, müzik, ahenk, ritm tutturma açısından hele ki hece şiirlerinde bu özelliğiyle anlamdan sonra ikinci sırada yer alır.İkincil özellikli bir niteliğin bire bir şiirin kalitesiyle örtüşeceğini düşünmüyorum.
Zira edebiyat tarihimize ve günümüz hece yazan pek çok şairimizinde şiirleri incelendiğinde tam kafiye üstünde ısrarla durmadıkları görülecektir.
Değerli eserinizi büyük beğeniyle okudum Sayın Berçin.Haklı başarınızı yürekten tebrik ederim. Saygılarımla.
Şükran AY tarafından 9/4/2011 7:30:06 PM zamanında düzenlenmiştir.