Emanet Çocuklarkapı aralığından bırakıldılar komşuya sönen gözlerinin feriyle, uslu kız oldular yarına yüreklerine emanet bırakıp çocukluğu bebeklerini topladılar eteklerine sokaklarda kalmamış oyun toprağı güllerin kokusu yoktu ellerinde doldurup gözlerine yağmuru ıslak anıları sakladılar ağaçlara balkon demirine yaslayıp başlarını güneşe göz kırpıp okşadılar sıcaklığını gülümseyip gökte uçurtmalara kuyruğuna taktılar çocuk bakışlar geçim derdi misafir telaşı gün muhabbetleri ana baba yorgun yastıktaydı başları asılı kalmış dudaklarında sevgi heceleri tutmamış şefkat dilekleri uykuya giderken minik ayaklar masallara yürüdü kirpikten düşmeyen yaşlar yıllar sonraya sözleşti türküleri sazın telinde unutuldu ninniler otuz beş yıldan sonra, tek tek doğdular uçurtmalara sarıldı büyümemiş eller gecenin on ikisi, salıncaklara doldu çocuklar uzak değildi vitrinde oyuncaklar balkon demirine dayayıp dizlerini güneşi öptüler alnından gizliydi dudak izleri büyümüştü onca yıl oyunlar emanet çocukları verdiler sahiplerine özlemler büyük geldi bedenlerine N.K. |