Sona mı geldi yolun, gerçeğini andıran,
İçime kor alevi, koyup da gidiyorsun.
Sesin kışa dönüştü, iliğimi donduran,
Hüznün ayak sesini, duyup da itiyorsun.

Kifayetsiz belleğin, o ağaran kaşların,
Başka iklime giden, o mahzun bakışların,
Sebebi ben miyim ki harcadığın yaşların,
Dikenli sözcükleri sayıp da çatıyorsun.

Karanlık gölgesiyle, can çekişen düşümü,
Aşk tohumu ektiğin, suladığın döşümü,
Ayrılık doğururum bırakırsan peşimi,
Sende kalan hakkımı, yiyip de yatıyorsun.

Pelteleşti bedenin, sendeleyip eğildi,
Bulutlanan gözüne, bir sağanak yığıldı,
Hüzünlerin eridi, gökyüzüne dağıldı,
Kadife mutluluğu yayıp da tütüyorsun.

Sararmaya yüz tutmuş, resminle öpüşürken
Sevgiyle filizlenen, sevdana yapışırken,
Yarını ipotekli, ölümle kapışırken,
Sıcacık yüreğimden, tüyüp de yitiyorsun.

Varlığına kandığın, zaman durur elbette,
Lal oldu çığlıkların, korku dolu nöbette,
Teninden ayırdılar, bu ruhunu gurbette,
Fermanları sırtına, giyip de bitiyorsun.

Mezarında güneşin, ışık olup beklesin,
Göğü yırtan köpükler gül yüzünü saklasın.
Yokluğunun nefesi, Birisi’ ni koklasın.
Yıldızlarla el ele , kayıp da batıyorsun.


Zekeriya DUMAN
Sararmaya yüz tutmuş resimlerde güzeldir,
Bazen bakarken ruhen içinden uzanan eldir.
Anılara dalmışken kendine getiren esen şu yeldir,
Gündüzlermi kayboldu, erkenden yatıyorsun.....HakanKURTARAN