4
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
997
Okunma
öncesi yok ve sonrası kendinden menkul..havada hafif bir sis var
bindiğim taksinin camına vuran çisenin arkasından
bana el sallayan bir gölgeyi giydirirken buluyorum kendimi.
gözyaşlarımdan ortaya çıkan herşeyin mimarını
kısacası seni...ne mevsimler geçti dünya panayırının hengamesinde
gırtlağımı kanırta kanırta söylediğim
ortak şarkımızın paydasında bulunmaz oldun
matematiğin hep kötüydü deyişini duyar gibi olsam da
dilim dolaşır ve suskunluğuma sığınırım bilirsin..seni unutmuyorum ki;
hiç unutmadım ve hep aradım aslında..
tıpkı bir anne adayı gibi
belki dokuz ay değil,
dokuz sene ya da yaşayabilirsem doksandokuz sene
içimde büyütüyorum
mucizemi...
5.0
100% (7)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz