Babasına yazdığı ilk ve son satırlar..Küçüklüğüne dair hatırladığı, Birkaç şamar babasının attığı.. Annesini kanlar içinde gördüğü vakit, Gözleri dolardı o küçük elleriyle babasına derken git.. Yıllar sonra ananesinin eski bir kutudan çıkardığı gazeteyle, Gördü babasını “ŞEYTAN ÜÇGENİ” yazan manşetlerde.. On sene! Tam on sene sonra.. Hayatını bitiren adam işte şimdi karşısında!! Bağırıp çağırabilirdi belki de, Belki ona olan kinini kusabilirdi, Nefretini.. Sadece tek bir kelime söyledi, Tek bir kelime.. “Biz hayatta kalmak için savaşırken sen nerdeydin baba? Nerdeydin!! Git.. “ O küçük yürek, Alışmıştı babasızlığa, Baba yokluğunda hayatta kalmaya.. İnsanlar darbe vurmuş olsa da zamanında, O ayakta kalmayı başardı maskelerin arasında.. Ve işte şimdi, İlk ve son kez, Gözyaşlarını dökerek, O küçük kız babasına haykırmakta! “Keşke ölseydin baba!! Ölseydin! Belki o zaman seni sevebilirdim! Belki de hergün mezarına gelip ağlayabilirdim,içimi dökebilirdim.. KEŞKE ÖLSEYDİN! ÖLSEYDİN!!..” Ayşe TÜRKKAN |