’kimse farketmedi tükendiğimizi
bu yağmur ondan...’

gecenin sahibi kimdi?
yok saymayı kim icat etti?



anlıyorum
saçlarından tutuyorsun ayrılığın
dibini kazıyorsun usturayla kavuşmaların
kimse tanımasın
kimse görmesin diye kıyıdaki adamı



gitmeler hani?


yalnızlık tek başına dinlenen bir melodidir
otur başına tereddütün, dinlen biraz



epey yol gelmişsin çözülürken buz’un
tekrar donmak için mi bu sudan çıkmış gururun
salla gitsin demeyeceğim; ilgisizim!
bulanık bir resimde kaybettim soluğunu


yoktan var edemezsin kimseyi
uzaktı yakınlığın
gitmeyi kendim seçtim
dikenliyim, bu benim tercihim


düzensizim de biliyorum
dağınıklığımla mutluyum
sevince cehennem oluyormuş
cennet bahçelerimin kuytusu


sesime gel mutsuzluk!



kanaat notu kullanmadım
oyunlarda saklanmadım
ben her zaman ebe gibi
cücelikle cezalıyım


odun gibi kalbim varmış
sen yakınca anladım




fulya/haziran2011