Bir haziran günü kaybettiğim sevgili anneme ...

bir gül bahçesi
ve buruk bir haziran akşamı



sende, her yerde sessiz rüzgarlar ve serin bir huzur
bende, hep o yürek sızısı hasretin





gözlerin son bakışta masum gülümserken
ağlatır beni yine eskisi gibi o son matemin





bayramdı gittiğin gün
ruhlar gülümsemedeydi semada
hepsi yanındaydı sanki
bütün sevdiklerin





sen veda ediyordun aslında
vakitsizdi zaman gitmelere
oysa gülümsüyordun
sen bilemezdin
ben bilemezdim





kalsam demiştim o gün
keşke hiç gitmesem
ya da sen gitmesen
gelen giderdi oysa bir gün
devran dönerdi
bir sendin
bir o hazirandı hiç dönmeyen





ellerim üşür her yaz sıcağında benim
solar güllerim bir daha
solar tomurcuklar umutlarda
titrek ve biraz solgun bir mum alevi olurum
hep seni eser bu şehirde haziran akşamları
rüzgarda hep sana
hep sana döner ruhum





hüzün sarar beni
bütün yaralarım kan revan
ruhumda son vedası gözlerinin
senden kalan o son bakışlar
hüzünlü bir ayrılığın her nefesinde
ruhuma ölümü anlatır
dolaşır saçlarımda ellerinin rüzgarları
kahır yüklü bir vedadır hep
bendeki yaz akşamları





işte bu yüzden yaz akşamlarını hiç sevmem ben
hüzünlü bir vedayı yaşar ruhum
son bakışın
son gülüşün
son öpüşün canlanır yeniden





gitmeseydin olmazmıydı
ya da
ben gelebilseydim ah keşke seninle
gittiğin yere …



Tüm kaybettiklerimizin , babalarımızın , annelerimizin
mekanları cennet olsun.
Bu şiir merhum anneciğime ithafen yazılmıştır...




Mert YIGITCAN
15 haziran 2011 istanbul
( kahır mevsimi )