Ruhumu İçime Dolayan Suskunluk
Ruhumu içime dolayan suskunluk, yıkık yollar gibi bakma gözlerime.
Virane eriyor buz gibi ayaz kesen yüreğimde, yalnızdan daha yalnız bir ıssızlıkla üşüyorum. Kalemim, kâğıdım, dilim, elim… Ölü topraklar gibi serpiliyor hislerime… Ruhumu yüreğine dolayan hissizlik, ne olur bakma gözlerime… Gözlerim gözlerinde solar, ruhum büsbütün sensizlik girdabında… Bile bile sensizliğin kor elbisesini giydim kefen niyetine bedenime. Ruhumu sende bıraktım içimde kupkuru güzle ayrılıyorum simsiyah bir geceye. |
Yeryüzü gamsızdır çünkü, umursamaz. İnsanlarda son zamanlarda yeryüzüne döndüler. Umursamaz. oysa bizi biz yapan duygularımızdı. Renklerimizdi. Hüznün renginde şair, bugun mavi tonundan seslenmiş dizelere... Kelebekler gibi ışığın ateşinde yanmaya imrenir insanlar oysa kelebek ışığı ısıtmak için yanar bilmezler. Çığlık atmadan sessizce kavrulurlar yârin ateşinde. Yazgıları böyledir. Ağlayamazlar. Ağlanan oldukları için ağlayamazlar. Hiç erkekler ağlar mı?"
eMEĞİNE SAĞLIK, YENİ KELİMLERDE BULUŞMAK DİLEĞİYLE