Gölcük depreminde ailesini kaybeden, ama her şeye rağmen umudunu yitirmeyen hayata sıkıca tutunabilen ve üzerimde asla ödeyemeceğim emeği olan Necla abla için...




/ Bir anne için yangından kurtarılması gereken
tek şey evladıdır..
ansızın geliverir ve onu ölüm bile durduramaz.../

I


Hiçbir şey değişmiyor anne...
yoksulluğun içinde boğulan ve mutluluğun kırgın coğrafyalarında
infilak günleri ve göğsünde büyüttüğün acıların
hayallerini sel bastı, ama boğdurmadın umutlarını
yoksulluğu süpürdün ağlamaklı günlerin avlusunda
bu yüzden gözlerin ıslak, kolların yenik, yüreğin üşümüştü senin
umutlarımı dirilttin kendini siper ettiğin uzun namlulu ölümlerde
heder ettin kendini ama bitmedin anne...
hiç bıkmadın
bırakmadın
uslanmadın

yalnızlığın gece vardiyalarında
kendinden caymaların
ve hayatın ezberini bozan merhametin
soğuk gecelerde üzerimi şefkatinle örttüğün
hayatın bu insafsız döngüsünde sevgi taşıyıcılığın

hiçbir şey değişmiyor anne
hayatın kahredici sahiciliğinde dinmeyen kalp ağrılarım
ben yine kendine hoyrat aşk körü
içler acısı bir aşkın içinde kendimi var sayarak
hep boğazımda düğümlenen çığlıklarım
küllerimde artık rüzgara kafa tutmuyor anne...

gülümseyebilseydin keşke
yitip gittiğimiz nankör zamanın bir varmış hiç yokmuşluğunda
gücüme gidiyor anne, namluların ucunda yeniden yüreklenememek!..

II

biz ki, ne zamansız pusulara düşmüşüz
karanlığın okunaksız künyesinde
biz ne demli yalnızlıklar görmüş
ne ölümlerde ölmüşüz!..

/yangınlar en çok yanmayı senden öğrendi
ölüm en çok ölmeyi senden.../

yüzünde silemedin hüznün izini
rüzgar kendini unutmuyor artık
ağaran saçlarında anne...

ne çok dargınsın hayata oysa
aşk yorgunu buruk şarkılarda
ne çoksun anne
ne çok umut
ne çok sevgi
ne çok fadakarlık

senin o uçsuz bucaksız karşılıksız sevgin
ve örtündüğün rutubetli hatıraların
insanlar ılık Akdeniz iklimlerini bölüşürken
sen kuşları donmuş bir kentin üşüten ayazında

gözlerinde gün batımı kederlerin
düşlerinle sırılsıklam ıslandığın

III

Yaralarına şiir döküyorum anne
belki bir daha görüşemeyiz
yokluğun bıçak yarasıyken böyle...
bir daha ısıtmayacaksın belki,
hızla soğuyan ömrümü..
tabanca taşımadığım aşklarda her kundaklandığımda
gelip sana sığınmayacağım!

Belki de; sen tanımsız bir hassasiyetle,
saçlarımı okşayıp, sırtımı bir daha asla
sıvazlamayacaksın o, tanrısal ellerinle...


(Birdal ERDOĞMUŞ/2006)

Resim/ ’Somali’de bir anne, kıtlık sonucu ölen çocuğunun cansız bedenini kaldırıyor!..’

NOT/
Biliyorum, sokakta sevgiye muhtaç biriyle karşılaşınca onun uyruğuna, ırkına, diline, dinine bakmaksızın-
bölüşeceğiz sevgimizi, yiğitçe, cömertçe, hesapsızca...O zaman anlayacağız sevgimizin sadece bize ait olmadığını.
Yetim bir çocuğun saçlarında dolaştığında (ellerimiz) anlam kazanacak. Dışarda üşüyen birinin üzerini örtünce, biz de artık üşümeyeceğiz hızla soğuyan dünyada.
Yaralının yarasını sarınca, yaramızla yüz yüze geleceğiz ve anımsayacağız sardığımız yaranın kendi yaramız olduğunu. İyileştiğimizi hissedeceğiz. Çünkü yaramız ne kadarsa/bizlerde o kadarızdır...

Unutulmamalıdır ki, vicdanın karşılığı yok. Herkes ’kendi vicdanında yargılanacaktır!..’

Yarın anneler günü...
Kimi anne, ıssız bir bakım evinde yalnızlığın, çaresizliğin yaslı boğuntularına terk edilmiş.
Kimi anne, tekme tokat dövülüp sokağa atılmıştır...
Yarın anneler günü, kimi anne çocuklarını okutabilmek için, varsıl birinin evini temizlemeye gidecektir!..
Kimi anne ise bir hastane odasında kimsesiz ağrılarda!..

Evet yarın anneler günü, bütün dünya annelerinin anneler gününü kutlarım...

ŞİİRLE VE DOSTLUKLA...


(Birdal ERDOĞMUŞ/2011)