VURGUN YEDİ KUŞLAR
sevdanın kollarında yaslanan başlar,
tarumar saçları, aşktan kör olmuş gözleriyle seyre daldılar semaya doğru. saf yürekleri kanatlanmış, kuş olup bulutlara uçmuşlardı. bu yalancı sema sonsuz onlar sa özgürdü. hain rüzgarın çaldığı ıslık kulaklarında, karanlık sessizliğin busesi tenlerindeydi. çelimsiz kanatlarına aldırmadan, küçücük ayaklarıyla, tırnaklarına geçirdikleri o hantal ve sevmeyi bilmeyen, yürekleri taşıyorlar, ruhsuzlara ruh katmak için mutluluğa uçuruyorlardı. az soluklanacak olsalar, ölürcesine taşıdıkları yüreği kaybetme korkusuyla tekrar kanat çırpıyorlardı. ahhhh zavallı fedakar kuşlar, semada uçtuklarını sanırken, dipsiz ve girdaplarla dolu sevgisizlik okyanusunda, kör olmuş gözleriyle debeleniyorlardı. her biri aynı hazin sonun parçasıydı. aşkın sarhoşluğunda ayılamadan, bir anlık derin bir acıyla öldü kuşlar. semada uçarken vurgun yedi zavallılar. |
yener elbet kötülüğü sağduyu
ve sevgisiyle beslenir alem
yoksa insan kendine kazar kuyu
..
duyarlı yüreğin daima yansısın kalemine kalemdaşım
selam ile.