El pençeyken gururum gönlünün eşiğinde
Sitemin cana minnet, çölde vahaymış meğer
Irgalansa da ruhum hicranın beşiğinde
Varlığın ömre bedel sonsuz pahaymış meğer.

Hecelerim kördüğüm kelimelerim âmâ
Kıvranır şiirlerim körkuyuda muamma
Aciz yakarışları körüklerken dilemma
Tebessümün nârıma esen nefhaymış meğer.

Örselerken düşleri kasırgası kaderin
Öksüz koydu visali beklenmeyen seferin
Sürgün uykularıma kâbus oldu haberin
Hatıran hayalime bir karihaymış meğer.

Adağımdı bilirsin kurbandı sana canım
Bir masal ülkesiydim, yağmalandı umrânım
Gümân cenderesinde yazılırken fermanım
Hasretin sarhoş eden bir rayihaymış meğer.

Kapında gedân oldum bırakıldım soluksuz
Esirgeyip yüzünü koydun beni ufuksuz
Maveram mahrumiyet, kalıvermek maşuksuz
Çaresizce kanayan bir cerihaymış meğer.

Mazimden gelen çığlık bahtıma seslenirken
Çilekeş duygularla gönlüm nefeslenirken
Savurdun küllerimi korunda beslenirken
Umuda hayat sunan an, bârihaymış meğer.

Kutsal bir değer bildim özde emanetini
Canıma minnet saydım nazını, hiddetini
Yüreğim bu sürgünün öderken diyetini
Beklediğim kıyamet bir müntehaymış meğer.

Tâ ezelin mührüyle onaylanır beyyine
Sabır düşer payıma, aklım deli divane
Ömrüme kan terletir, sergilenen bu sahne
Mimara yazgı olan ‘’Can Züleyha’ymış’’ meğer.


Menderes OYANIK
10.12.2010