CerihaEl pençeyken gururum gönlünün eşiğinde Sitemin cana minnet, çölde vahaymış meğer Irgalansa da ruhum hicranın beşiğinde Varlığın ömre bedel sonsuz pahaymış meğer. Hecelerim kördüğüm kelimelerim âmâ Kıvranır şiirlerim körkuyuda muamma Aciz yakarışları körüklerken dilemma Tebessümün nârıma esen nefhaymış meğer. Örselerken düşleri kasırgası kaderin Öksüz koydu visali beklenmeyen seferin Sürgün uykularıma kâbus oldu haberin Hatıran hayalime bir karihaymış meğer. Adağımdı bilirsin kurbandı sana canım Bir masal ülkesiydim, yağmalandı umrânım Gümân cenderesinde yazılırken fermanım Hasretin sarhoş eden bir rayihaymış meğer. Kapında gedân oldum bırakıldım soluksuz Esirgeyip yüzünü koydun beni ufuksuz Maveram mahrumiyet, kalıvermek maşuksuz Çaresizce kanayan bir cerihaymış meğer. Mazimden gelen çığlık bahtıma seslenirken Çilekeş duygularla gönlüm nefeslenirken Savurdun küllerimi korunda beslenirken Umuda hayat sunan an, bârihaymış meğer. Kutsal bir değer bildim özde emanetini Canıma minnet saydım nazını, hiddetini Yüreğim bu sürgünün öderken diyetini Beklediğim kıyamet bir müntehaymış meğer. Tâ ezelin mührüyle onaylanır beyyine Sabır düşer payıma, aklım deli divane Ömrüme kan terletir, sergilenen bu sahne Mimara yazgı olan ‘’Can Züleyha’ymış’’ meğer. Menderes OYANIK 10.12.2010 |