Fercan için...



(’Başkalarını düşün savaşırken, barış isteyen ötekileri
su faturanı öderken, düşün sadece bulutlardan su içenleri
eve giderken, kendi evine, sokakta yaşayanları düşün
sen uyurken ve yıldızları sayarken-baş koyacak bir yastığı olmayanları
imgelerle özgürleşirken sen, konuşma hakkı gasp edilenleri düşün
ve uzaktaki ötekini düşünürken kendini düşün
ve de ki: Keşke bir mum olabilsem şu karanlıkta…”)

*

unutma;
rutubet kokulu evlerde, hayalleri üşümüş
ve sanki sadece
senin için büyüttüğüm-matematik bilmeyen çocukluğumu...

yokluğunun bende ki sancısını unutma
senin için evlat edindiğim öksüz şiirleri
sensizliğe mevzilenmiş küf kokulu yalnızlığımı
ve iyileşmeyi unutmuş despot yaralarımı
hasretini ezberlemiş
anılar stoklamış halimi
ve hayatına taammüden kastettiğin beni unutma!

/... sen orda;
anne katili
eli bıçaklı
evlatları
unutma..!/

sen burda
zemheride mendil satan çocukların üşümüş ellerini
öyküsünden etkilendiğin o, dilenci kadının dokunaklı sesini...
yalnızlıktan delirmiş o şairin dizelerini...

unutma
aylarca yolları açılamayan köyleri
düşlerine çığ düşmüş insanları
ve unutma çarpık yapılaşan adaletsiz dünyayı...

sen orda..!
yaprağın ağacı, şairin şiirini terketmesini-
’yasa dışı iş yapan yasa memurlarını’
sevgi mağdurlarının enkazından beslenen
’sevgi tüccarlarını’
unutma-ihanet iniltilerini...


/Filistin’de, Irak’ta katledilen
rüyalarına kramp girmiş insanları
Somali’de açlıktan ölen çocuğunun cansız bedenini
kucaklayan anne’nin acısını unutma/

sen orda..!
yetimleri
kimsesizleri
sövülen
dövülenleri
heba edilen
çürüyenleri
yağmalanan
yıkılanları
yakılanları
yoksulları
unutma/unutma ki

’yüzümüzü düşürdüğümüz kitaplarda kan izleri bırakmıştık!’


(Birdal ERDOĞMUŞ/2010)

(Üzerine çığ düşmüş bir köy gibi devleti yok yalnızlığın.../ Acının yurdu yok.!)