bu şehirde sen yoksun...

yağmurların sıkça uğradığı
karanlık bir ülkenin sürekli ıslanan kentiyim
maviden uzak siyaha çalan rengini içime akıtıyor gözlerim
karıştırıp nemli toprağa ellerimi kokumu içten içe sindirip
küskünlüğünü giyinen çocuk gülüşlerime inat
üstünü örtüyorum ölümün kefensiz giderayak
her geçen günde ağıtları arkadaş gibi yanına bırakarak
üzerinden basa basa geçiyorum solan güllerimin

-nereye (b)akarsam (b)akayım yaş doluyor gözlerim-
-nereye (k)açarsam (k)açayım ıslanıyor her yerim-

o anda sen de vardın yanımda...

hani gökten düşen damlalar dudağımızdan öperdi
şemsiyesine tutunduğumuz çınar ağacının altında
ne vakit dertleşecek dost arasak dalları avuturdu
ne vakit yalnızlığı oynasak yaprakları uyuturdu
usul usul dökülüverirdi sonra mahçup gözlerini kaçırarak
hüzün desen gamzelerinden yoksun ezelden alın yazısıydı
ulu ota yerde çekinmeden soyunup giyerdik ütüsüz
ayaklarımızın dibinde diz çöken sipariş elbisesini

-nereye yağarsam yağayım yaralıyor sözlerim-
-nereye koşarsam koşayım tıkanıyor nefesim-
...
...

yağmurların sesi gür olur hep...yıkar geçer ortalığı...kırıp dökerken de bakmaz ardına nedir hasar ve kimdir enkazın altında kalan...ama illaki ıslanılacak ve illaki kucaklanacak...eğer şemsiyesiz altında duruyorsan ve sırılsıklam olmaya meyilliysen benim gibi...normalde derim hep yağmurları sevmem...karanlığı içimde diz çöker çünkü...ve siyahın sürmesi çekilir gözüme...işte o zaman kapkara bir noktaya mıhlanır gözler sabit bir şekilde...işkence gibidir bu...amma ve lakin buna rağmen şiirde ıslanmayı çok severim...romantik bir havası olur çünkü ve ondan ziyade duyguların dur durak bilmediği ve alıp başını nereye gittiği belli olmayan dağınık saçları dalgalanır yol boyunca...bu şiir de o tarz şiirlerden Şair...

üzgünüm galiba ben şiirin tüm saçlarını yoldum kopardım...saçı maçı kalmadı artık şiirin...bu öyle biline...)))))

kana kana içilen hüznün ardından da bir tebessüm mutlaka ekilmeli unutmadan...

yüreğe ve emeğe saygımla...