Küçük deyip geçme, gelecek onda
Bilmezden gelir de, BİLEN çocuklar…
Rengini sorarsan, her türlü tonda
Müşfik çağrılara, GELEN çocuklar…

Yüreği tertemiz, hem de dupduru
Hayal dünyasında, tanımaz zoru
İçinde çözümsüz, binlerce soru
Ne verirsen onu, ALAN çocuklar…

İşi hiç olmamış, ağayla beyle
Alâkayı kesmiş, doğduğu köyle
Aç köpek delmez mi, fırını söyle?
Çaresiz kalınca, ÇALAN çocuklar…

Ezelden damgalı, her yanı tuzak
En yeni mintanı, yırtık bir kazak
Tatlı dile hasret, sevgiden uzak
Bir küçük buseye, GÜLEN çocuklar…

Üvey evlat; işin, başka bir yönü
Gelir mi yediği, dayağın sonu?
Kim bilir ne sebepten, kirletir donu?
Sokakta kendini, BULAN çocuklar…

Yaz, kış hiç kurumaz, alnında teri
Katmer-katmer olur, teninde kiri
Nerdeyse tükenir, gözünün feri
Köprü altlarında, KALAN çocuklar…

Sevgisi kutsaldır, üç büyük dinde
Basında, reklamda, mecliste önde(!)
Çocuk bayramıymış, hadi be sen de!
Daha yeşermeden, SOLAN çocuklar…

Rezillik diz boyu, çilesi; kader
Geçmişten intikal, borcunu öder
Bu gidişle hayat, nereye kadar?
Günyüzü görmeden, ÖLEN çocuklar…

Necati söylüyor, kendi dinliyor
Kim bilir kaç çocuk, şimdi inliyor
Her acı feryatta, kulak çınlıyor
Geceler uykumu, BÖLEN çocuklar…

Necati OCAKCI
07.04.2011