Çocuklar (I)Küçük deyip geçme, gelecek onda Bilmezden gelir de, BİLEN çocuklar… Rengini sorarsan, her türlü tonda Müşfik çağrılara, GELEN çocuklar… Yüreği tertemiz, hem de dupduru Hayal dünyasında, tanımaz zoru İçinde çözümsüz, binlerce soru Ne verirsen onu, ALAN çocuklar… İşi hiç olmamış, ağayla beyle Alâkayı kesmiş, doğduğu köyle Aç köpek delmez mi, fırını söyle? Çaresiz kalınca, ÇALAN çocuklar… Ezelden damgalı, her yanı tuzak En yeni mintanı, yırtık bir kazak Tatlı dile hasret, sevgiden uzak Bir küçük buseye, GÜLEN çocuklar… Üvey evlat; işin, başka bir yönü Gelir mi yediği, dayağın sonu? Kim bilir ne sebepten, kirletir donu? Sokakta kendini, BULAN çocuklar… Yaz, kış hiç kurumaz, alnında teri Katmer-katmer olur, teninde kiri Nerdeyse tükenir, gözünün feri Köprü altlarında, KALAN çocuklar… Sevgisi kutsaldır, üç büyük dinde Basında, reklamda, mecliste önde(!) Çocuk bayramıymış, hadi be sen de! Daha yeşermeden, SOLAN çocuklar… Rezillik diz boyu, çilesi; kader Geçmişten intikal, borcunu öder Bu gidişle hayat, nereye kadar? Günyüzü görmeden, ÖLEN çocuklar… Necati söylüyor, kendi dinliyor Kim bilir kaç çocuk, şimdi inliyor Her acı feryatta, kulak çınlıyor Geceler uykumu, BÖLEN çocuklar… Necati OCAKCI 07.04.2011 |
Mehmet KAHVECİOĞLU