sevdiğin/d/e pişman olmamalı insan...

“O’ nu unutacağımı sandığım da olmuyor değildi.
Ama unutmak insanın yapacağı değil, başına gelecek bir şeydir.
Ve benim başıma gelmedi...”

John Fowles

/Sen hep o güle öykündün
Gülün suya hasretliğini anlamak istemezken
Ne kadar da kabulsüzdün/




Bir kadın sterilize sevgiler paketliyordu yedek ecza dolabına
Dizleri kanamış çocukluğunu düşünürken
Demoralize takatini teselli ederek
Hep o adamı iyileştirmeyi diliyordu


Adam, sıtma nöbeti geçiriyordu kadının aklının içinde
Bir film karesi gibi gözünün önünden gitmeyen acınılası bedeni
Kıyama durmuş gitme isteği ve adamın dilinin ucundaki kal ümidi


Gidememek; prangaya vurulmuş bir mahkum çaresizliği
Kalmak; öylece kalmak, kalakalmak, kaçacak yeri olmayan kafesteki tavus kuşu gibi


Sarnıç edasında her ayrılık girişimini toplayıp sonra taşamadan
Mübalağa neşelere katık; hüzün -lüzumsuz birikim-
Ve coşkuya ramak; yalan kahkahalar –dayanak-


Zor değildi mutlu olmak imkansızlıktan sıyrılabilseydi sevgi
ZATEN MUTLU OLMAK İÇİN MUTLULUK DA ŞART DEĞİLDİ!


Yasaklar bu kadar haz vermeseydi göz parıltıları yıldızlara nasıl değerdi
Ve kurban verilmeseydi kalp, en dibine batan çarpıntı nasıl ‘kan damarına’ çıkabilirdi


Zor değildi zamanın kuşatmasından sıyrılıp an’a gebe umut doğurmak
Ten böyle istekli, böyle kızıl, yangın rengi arzulara sevdalı, aşk’a fedayken


Günah kokusu ne renkti bilemezdi ki kadın, serap görürken
Ferman olurken aklı bilemezdi adam, böyle aşk’tan ölürken


Kaybolup gitmek vardı ya!
Unutmak için erken

Sevdiğinde
Perişan olabilmeli insan




fulya/nisan2011