Ölmek gibi geliyordu her şey
Ve yaşamak gibi sıradanlaşıyordu zaman.
Adının anlamı geceye çıkarıyordu
Bütün maktül ruhlu katilleri...
Tarih bir ihaneti sırtlıyordu
-Aşkı katma hesaba-
Değer vergisi düşük ki
Sırtında muammalı bir sırtlan telaşı.

Küçüktüm,
Ama büyük acılarım vardı
Her ilkyazda,yaza yalınayak girerken bile
Terbiyesi zor sözler verirdim
Tutamayacağımı bile bile
Sesimin en titrek yalanına.
Umduğum sandığım,en doğru yalanmış
İçine düştüğüm üç perdelik yalanmış
Ki kuralı vardır biliyorsun:
Olay,zaman;YALAN...

Çocuktum,
-yalansız henüz-
Hayallerimin ulaşamadığı kadar yüksek
Toprağa akraba evliliği ile bağlanmış
Gövdesi ihanet uğramış
Dalları inatla bahara açılan
Bir salkım söğüt,çocukluğuma yoldaş!
Ki hala sarkar dalları
Mahallenin küçük kızlarının saçları üzerine...

Köylü umutlarla yıkardım her sabah yüzümü
Ve her efkar ikindisi,türkülere mülteci
’’ Ben bir garip doğuluyum,
Acıların oğluyum
Beni hor görme arkadaş,
Ben de Allah’ın kuluyum’’
Neden,çok sonra farkettim mesela
Doğulu olmanın en büyük suç olduğunu
Ve hoş görülmenin,horgörüsünü...

Anladım...

İnsan dediğin,
Bir lam,biraz da elif
Ziyade olsun,üstü kalsın.

Doğuluyduk,kaderimiz güneşe bağlıydı
Doğmaktan gelirdi kökü
Ve hiç mastar kullanmazdık
Kemiksiz dilimizde...

Yuvarlak bir delik içene
Misket sokma uğraşı içinde olan
Eli,yüzü,gözü çamurlu
Üstü başı bayramdan kalma
Ağızda beylik küfürler savuran çocuklardık...
Hep bir deliğe sokma uğraşıdır
Ki hiç kazanamadım ben
Hep cepten yeme,
Bilyesi dağılmış anılar...

Büyüdüm,
çok canımı yaktılar
Canı beş lira etmeyen c(k)ansızlar
Zulüm değildi bu;tamamı ihanet
Çok sigara dumanı yuttum
Sırf içmedim diye,arkadaş sandığımdan
Pasif kaldım yeri geldi dost kazığından
Güldüler ahmakça saflığıma
Bilmediler,unutmadım hiçbir ihaneti
Dilimin altında sakladım oysa,en bilindik kehaneti...

Dost dediğime bakma
Zor obulunur sağlam olanı
Unutmak istersen ilacıdır
Akla misafir kıl aslolanı
Unutulur mu hiç....
Gece gündüz elde sapan,
-Ulan olum mahallede ne kedi kaldı ne de kuş!
Zevk için değildi elbet
Kini kendineydi,zira içine akardı çoğu zaman,
Öfke nehirleri...

Engin’di adı.
Boylu poslu değildi hani
Adamdı ama.
Dost dedin mi iki nokta sırt sırta koymaya
Lüzüm gerektirmezdi o.
Engin’di adı
Boylu poslu değildi hani...

İyisi mi bahara bırakmak sancıyan yaralarımızı
Bilirim,telafisi zor bulutlar ıslatıyor yalanlarımızı,
Ve biz,
Hayatı kaşıkladığımız her an,
işte,o an;
Ölmek gibi geliyordu her şey
Ve yaşamak gibi sıradan!

Çocukluğum...

Mavi önlüklü,terli telaşım,
Saçımın her kıvrımında
O mavi demirli yatılı okul kederi..
İyisi mi bahara bırakmak;
bu efkar,kitaplara sığmaz...