Mavi Kuşlar... Kırmızı Çocuklar...
Bahar dalları gibi çiçeklenmişti
Bir yanda hayat... Tepesine Mavi umut kuşları konmuştu. Mavi gagalarıyla söyledikleri şarkılar Özgürlük kokuluydu... Öbür yanlardan çürümüş et, küflenmiş ağız, ’Taze pişirilmiş yürek’ kokuları gelirdi... Kuşlar şarkılarına bir tutam daha umut, Bir tutam daha özgürlük katardı kokuları bastırmak için. Ağıt yakmış anaların ağızlarına Bu türkülerden sıkarlardı... Anaların gözleri öfke, ağıtları kan kızılıydı! Hayatın bahar dallarıyla bezenmemiş yanlarında Kar hep kırmızı yağardı, Kardelenler kıpkırmızı açardı... Analar kızıllığını Belki de bunlardan alırdı. Analar Kan verecek, kan dökecek Kıpkırmızı çocuklar doğururdu... Kırmızı çocukların sapanı hep Mavi kuşları vururdu! |