Kadın!
İri, siyah gözlerinin yanında uzanan çizgide
Tek damla yaş donmuştu. Sanki çizgilerin ağırlığı O yaşı durdurmuştu. Oradan düşecek tek damla, Tüm hayatının acılarına Yol açacaktı sanki... Sanki bedeni süzgeç olacak Her yerinden yaşlar akacaktı... Omuzlarında; Kadın olmanın, Memelerinde; Sevişmelerin, doğurmaların, emzirmelerin ağırlığı... Ellerindeki nasırlar -başlı başına- Bereketli olmanın gururlu ağırlığı... Kadın; Yabancılaşmış gözleri, kırmızı çizgileriyle Orada oturuyor kadın! Düşük omuzları, karnına değen memeleriyle Hayatı boyunca kendi varlığının farkına varamamış kadın; Oturuyor öylece... (Oturduğunun bile farkına varmadan) Elimi uzatsam yanındayım! Elimi uzatsam İncileri dökülecek avuçlarıma... Elimi kaldırsam, Tokat gibi inecek Ona kendini unutturanların suratına! Ama hayatı boyunca Güvendiği dağlara kar yağmış kadının; Hayatı boyunca yok sayılmış, kırılmış, parçalanmış, onarılamamış... Elimi uzatsam Parmakları açılamaz, Kolları uzanamaz tutmaya... Kadın olmam yetmez Ellerini tutmaya! |
Farlı bir dılı var şiirinizin, alışagelmiş kalıpların dışında kelımelerı soymayı başarabilmiş bir çalışma.
Emeğinize sağlık, yeni kelimelerde buluşmak dileğiyle