KadınımBir kadın sevdim, Gülüşüyle, güneşi toplardı. Bakışıyla, yıldızları sabitlerdi gök/yüzünde. Boyu, kâf dağını aşardı mesela! Öyle ki, zümrüd-ü anka, kanat çırparak, ulaşırdı ona. Asla yalan söylemez, kin, nefret, biriktirmezdi içinde. Nûh’un gemisi gibi, kocâman bir kalbi vardı. Herkese yardım eder, karşılığında, bir kibrit kutusu peynir; İki üç zeytin tanesi, ve ekmek arası yağ kadar, mutlu olurdu aklınca... Benim kadınım; Karadenizden kopupta gelen, Buram buram, çay kokardı, ince belli bardakta! Teni; Isparta da, kilim Gazi Antepte, baklava olup, düşerdi dillere. Aşkın beşiğiydi o; Tüm nesillerin rahmi! Kültürün, ve sanatın başkenti... Bir kadın sevdim, İstanbul da, Pierre Loti gibi aşık Üsküdar da, kız kulesi kadar, gizemli. O kadın ki, Ele avuca sığmaz; Onlarca imparatoru, kralı, sultanı devirdi! Bana mı, ne yaptı? Sadece kadınlığıyla, aklıma; Öpmeye doyamadığım, o dudağıyla, ruhuma Davetkar sözleriyle, yatağıma! Kanıma girdi. Âh İstanbul âh, kadınım benim. Allahın emri, Peygamberin kavliyle Sana söz verdiğim gibi! Seni, bir başkasıyla, paylaşmaya hazırım... 20 Mart 2011 Pazar Adnan Bilgiç |
görselde müthiş
tebriklerimle, emeklerinize sağlık