Hüzün Kovan KuşumTüm pencerelerim kapalıydı hayata, Gözlerim her sabah yalnızlığıma açılırdı. Hüzün kovan kuşum, Tavan arasında sarı sandıkta basılı anılarım Çakışınca yollarımız asırlık bir handa Çözüldü avucumuzdaki kırağılar Uyandı gamzelerimizde, kirpiğine çiğ düşmüş çocuklar Düşünce hayatın arka sokaklarına Kenetlendi ellerimiz, Elif bildik kırgın suretlerimizi Düşlerimize değmesine izin vermedik çamurlu ellerin Gülmek yenilenmekti, lügatimizde, Güldükçe güçlendik, Unutmadık! Pusudaydı ölüm kapı arkasında Güldük geçtik Asi şarkılar söyleyen hırçın birer çocuktuk Hüzün kovan kuşum Akide şekerini anımsatan tadıydı Damağımda dostluğundan arda kalan Hüznün koynundan çaldın beni, Küf tutan avuçlarımda avuçların. gülbeyaz sarıoğlu ikibinonbirin/üçüncüayının/dokuzuncugünü |