sevgili esaretim
o kadar ‘çok’a tutkunuz ki
sanrı yaşantımızla
doyumsuz ruhumuz
çıldırasıya
‘çok’ların bataklığında…
sahip olmak
kara bir perde gibi karşımızda duruyor
ötesini göremiyoruz /kendimizi yaşayamadığımız an bakiyemizde
yetinmek yerine
o kadar ‘çok’larız ki her şeyi
‘çok’larımızla değer biçeriz bir birimize

envanteri ağır posasına gömüldüğümüz yine kendimiz
iktisatsız ihtiras kaynağında sebepten sebep e
maalesefleriz
her yenide gömülür geçeriz içimize
ne var ki
içimin çürüyen yanı bu sebeptendir
kokusundan dostlarımın ağarmış yüzlerini göremiyorum
böylece
dostları içimin ‘çok’larına mahkum edip
‘çok’ sevmek istemiyorum

-‘az’a dudak bükümlüğümüzde
Eğinen aklın bakiyesi
oklarına maruz kaldığımız ‘çok’ların esaretinde…

unuttuğumuz
‘az’larımız ancak sayrılık yada keder zamanı
kıymet görür…
-az hastaysak… az suçlanmışsak...
azalan yanlarımıza sığınır keyifle
iki yüzümüzün töhmetine
‘ama’ ve ‘fakat’larız birbirimize

…yanılgı çok…
‘çok’larken şehvet yolunda