( Yosma, Osmanlı zamanında güzel kadınlara denirmiş. Ben de bu anlamda kullandım bu sözcüğü.)


Sen Yosma, bilirmisin ki;
Ölüm sessizliği çöktü bedenime,
Çığlık çığlığa feryatlar içinde kara gökyüzü...
Akşam sefaları açmaz oldu seher seyrinde.
Hep bir elem, hep bir keder, kara bir üzüntü...

Sen yosma,
Damarlarımdan çekilerek gelen kan soğudu,
Dermınım kalmadı yorgun yüreğimde ...
Ayaklarım gitmiyor prangalar misali vurgun,
Şimşek şimşek gökyüzü,
Çiseleyen yağmur bile sanki bugün durgun...

Ölüm sessizliği çöktü gözlerime,
Işıltısını yitirdi kardelen çiçekleri
Kardemler bile küskün bu sabah
Güneş bile doğmuyor kutuplar misali

Sen yosma!
Savrula savrula gezerken şen kahkahalarına kurban verdim yüreğimi,
Yuvarlak hatlarında süzülürken yitirdim benliğimi...
Kara gökyüzü oldu tan vakti doğan güneş.

Sen yosma!
Süzüle süzüle geçerken kapımızın önünden
Bir hoş sedanı bekledi bu yürek
Prangalı ayaklarım vurgunken saçlarının her teline
Nasır tuttu ellerim!!!


Sen yosma...