cân'âdeli bir rüzgar silip süpürdü zamanı ‘alfabemi kaybettim anlamalısın beni’* ‘anlaşılmaktan başka çarem yok!’ çalıntı bir umut çöreklendi teninde avazı çıktığı kadar bağırdı kadın duyulmadı pişmanlığı sezilmedi arınmışlığı geçmişi mekik çekti düşlerinin üzerine bağdaş kurup oturdu aklına telaşlı ‘gelecek’ yosma bir kehanetten arındı bilmeden bırak üzülmeyi beni düşün dedi bir söz söyle, zavallı bir kelime! bir cümle de bitir günahımı tatminsiz kalmalarımı onar sarma yaramı, sorma aklımdan geçeni ki şiirler avutmuyor artık kalbimi incir ağacı ahh sevgili incir ağacı ne güzeldi iki gözüm kör olsun ki ‘bir ihtimal daha’ yok-tu! senden dönerken kaybettiğim aklım şahit oysa ne güzeldin oysa.. incir ağacı gibi kimsesiz ve incir ağacı kadar terk edilmiştin amaçsızca boy veriyorsun şimdi buğday başağından hallice ve sahipsiz yokluğundan habersiz… ‘öl’ desen kıyameti ömrüme sürecektim! yan(ama)dığım ateşler kadar narin! ya da unut gitsin! beni anladığını sanmıyorum! fulya/mart2011 *bknz; _cânâ_ |
şair
şairi ne güzel mest etmiş.
TEBRİKLER
iki güçlü kaleme gelsin.
saygılarımla.