(Beslenme çantasında beslenme bulunmayan çocukluklara...)


/Bir anne için yangından kurtarılması gereken tek şey evladıdır
ansızın geliverir ve onu ölüm bile durduramaz.../

I


Hiçbir şey değişmiyor anne...
yoksulluğun içinde boğulan ve mutluluğun kırgın coğrafyalarında
infilak günleri ve göğsünde büyüttüğün acıların
hayallerini sel bastı ama boğdurmadın umutlarını
yoksulluğu süpürdün ağlamaklı günlerin avlusunda
bu yüzden gözlerin ıslak, kolların yenik, yüreğin üşümüştü senin
umutlarımı dirilttin, kendini siper ettiğin uzun namlulu ölümlerde
heder ettin kendini ama bitmedin anne...
hiç bıkmadın
bırakmadın
uslanmadın

yalnızlığın gece vardiyalarında
kendinden caymaların
ve hayatın ezberini bozan merhametin
soğuk gecelerde üzerimi şefkatinle örttüğün
hayatın bu insafsız döngüsünde sevgi taşıyıcılığın

hiçbir şey değişmiyor anne
hayatın kahredici sahiciliğinde, dinmeyen kalp ağrılarım
ben yine kendine hoyrat aşk körü
içler acısı bir aşkın içinde kendimi var sayarak
hep boğazımda düğümlenen çığlıklarım
küllerimde artık rüzgara kafa tutmuyor anne...

gülümseyebilseydin keşke
yitip gittiğimiz nankör zamanın bir varmış hiç yokmuşluğumuzda
gücüme gidiyor anne, namluların ucunda yeniden yüreklenememek!..

II

biz ne zamansız pusulara düşmüşüz
karanlığın okunaksız künyesinde
biz ne demli yalnızlıklar görmüş
ne ölümlerde ölmüşüz!..

/yangınlar en çok yanmayı senden öğrendi
ölüm en çok ölmeyi senden.../

yüzünde silemedin hüznün izini
rüzgar kendini unutmuyor artık
ağaran saçlarında anne...

ne çok dargınsın hayata oysa
aşk yorgunu buruk şarkılarda
ne çoksun anne
ne çok umut
ne çok sevgi
ne çok fadakarlık

senin o uçsuz bucaksız karşılıksız sevgin
ve örtündüğün rutubetli hatıraların
insanlar ılık Akdeniz iklimlerini bölüşürken
sen kuşları donmuş bir kentin üşüten ayazında

gözlerinde gün batımı kederlerin
düşlerinle sırılsıklam ıslandığın

III

yaralarına şiir döküyorum anne
belki bir daha görüşemeyiz
yokluğun bıçak yarasıyken böyle
bir daha ısıtmayacaksın belki, hızla soğuyan ömrümü
tabanca taşımadığım aşklarda her kundaklandığımda
gelip sana sığınmayacağım!..
belki de; sen tanımsız bir hassasiyetle,
saçlarımı okşayıp sırtımı bir daha asla sıvazlamayacaksın
o tanrısal ellerinle...


(Birdal ERDOĞMUŞ/2006)