yıllar önceydi,
memlekete gitmek istemiştim,
yolculuğa çıkmam gerekiyordu,
kuytu bir tren istasyonunda,
bir kurban bayramında…


bilet bulamamıştım otobüste,
uçak bileti pek lüks, bir o kadarda pahalıydı,
benim gibi memurun bir aylık maaşı değerinde,
işin doğrusu havaalanı da yoktu bizim vilayette,
ucu ucuna yetişmiştim istasyondaki son sefere…


kaç adet olduğunu bilmiyorum,
sıra sıra dizmişlerdi kara vagonları,
ilk yolculuğumdu trenle,
güvensiz ve ürkekçe.
gözden geçirdim gördüğüm resmi önce,
yerleştirmeye çalıştım beynime,
düzenli bir biçimde…


sonra çaresiz gişeye yöneldim,
filanca şehre lütfen b/ilet dedim,
tuhaf… asker künyesi gibi bir şeydi,
tutuşturdukları elime…


kaçıncı vagon, kaç numaralı koltuk,
yoktu hiçbir işaret, benzer bir kayıt yada,
ne mene bir şeydi anlayamadım ama,
anlamasam ne fark ederdi ki,
o değil miydi kavuşturacak olan özlemlerime…


gel demişti anam, gel özledim,
özledim kelimesini duyar da,
iki elim kanda olsa gitmez miydim…


aklıma nereden düştüyse,
kare kare geçti ömrüm gözümün önünden,
en sevdiğim ve en sevmediğim yolculuğum birde,
o zaman da yoktu ardımda bir el sallayan,
ama umutlarım vardı yarına dair, hedeflerim,
ya şimdi...?


şimdi ise duygusuz, nasırlaşmış bir yürek,
mezar taşına eş bir beden, geriye kalan benden...
ne olur sormayın sebebini , söyleyemem...

Hatice Ak