Düş tarlalarına ektim umutlarımı
Akan sularda yosun tuttu hayallerim
Şafak düştü gün doğumlarına
Buz kesildi yüreğim
Ilık nefesin dolaşırken bedenimde
Kirlendi doğan güneşim

Çekildikçe tuzlu dudakların dudaklarımdan
Ölü bir çocuk doğurdu, kangrenli yüreğimde
Her ayrılık kısır bir sancı oldu
Uykusuz gecelerimin üstünde

Terli avuçlarımda bir tutam sevgide kaldın
Her gece yalnızlığımın şarkısına
Gözlerinde unuttuğum umutlarıma
Damarlarımdan kanlar aktı
Ve yokluğunu bıraktım
Karanlık gecenin sonsuzluğuna

Yüreğimde esen fırtınalar dağıtırdı
Loş ışıklar altında odamın perdelerini
Karabasanlar çökerdi üzerime
Cam kenarında bulurdum kendimi
Alay edercesine kelebekler uçardı
Sokak lambalarının ışık huzmelerinde

Ay yüzüme gülümser ben utanırdım
Kayan yıldızlara bakmağa
Bambul böcekleri düşerdi, ışıklarda camlara
Hali perişanlığıma yanar
Uçamazlardı sonsuzluğa
Can verirlerdi ey sevgili, sensizliğe ellerimde

Yüreğimden söküp aldığın gözlerin
Siyanür zehrine bulanır her gece
Gözyaşlarım susuzluğuna düşer
Yağmur olup gelir, çıplak tenime
Karanlığın gölgesi oldum ey sevgili
Çıkmam bir daha gün yüzüne

Sevda ateşinde kuruttuğum gül tanesine
Kanım damlar ey vefasız hayalinde her gece
Kıvranır diz çökerim yalnızlığıma

Nurettin Aksoylu