kilitli kapıların eşiğinden
öpme acılarımı
kendimle bakışırken
perdeyi çek sayıklamaların düşkün saatlerine


Hasretle ayrı kalmış varlıklarımızdan geriye kalan hüzünde;anımsatıp da yaralama der gibi şair öpme acılarımı diyor.Kendimle bakışırken;yani yalnızlığın bestesini çalarken,aynalarda yüzleştiği varlığın tek sahibi olduğu canlı olduğunu hissedince,perdelerin çekilmesini ve bu yalnızlık şarkılarının esasında herkesin görmesini ve duymasını istiyor...

Çünkü hiçbir canlı yalnızlığı sevmez diye!!!:..




uzak gölgelerin bedeninde
uzanırken yalnızlığın duvarı
sen diye
sokulurum karanlığın bağrına

Yalnızlığın resmedilişi...



içimdeki kavgada
öptükçe çoğalan gözyaşlarım üşür
nefesindeki ten rengini
silmesin yıllar ruhumun aynasından


İlk dizeden kopuk olmaması artı bir gelişme....O yalnızlık dakikalarının ardı sıra,esen deli rüzgar sonucu yağan yağmur gibi;gözyaşlarının da yalnız olduğunu ve onun dahi üşümesi için sebebi olduğunu;bunun da varlığın cisme bürünen noktasında,şair dileğini yazıyor....//Ne olursa olsun,bu yalnızlık resmimde senin de adın olsun.....Olsun da ruh aynamda olsun ve yalnız ben bileyim...Yalnızlığı hissettiğim gibi...




ey tebessümün ardındaki hüzün
yağmur çiseliyor çehrene
uzak bana gözlerin yine anne..


Aynen Rahmette Zahmet,Zahmette Rahmet var der gibi.....

Ve yalnızlığın cisme bürünmüş en büyük resmi de anne....Çünkü anneler doğurduğu evlatlarını hep;karnında hisseder gibi yakınında görmek ister....Yalnızlık da anne ile güzel örtüşüyor..


Her şiir de bir hikaye vardır;her şairin hikayesi gibi....Bazen kalabalıkların içinde bile insan kendini yalnız hisseder...

Güzel bir çalışmaydı şairim...

Rabbime emanet olunuz...