Merhaba, sevgi imgeleriniz o kadar özel ki, her biri gökten şiirinize inen yıldızlar gibi...Parlak, şaşırtıcı ve gizemli... Örneğin: Yine göğü vurdu yokluğun ...Ayak izlerini giyinen kokun...bürünür bedenim eksikliğine...Ellerimi ateşliyorum üşüyen ellerine...topluyorum parçalarını ufak ufak...
Sevgi yürekte kör olunca,sözcükler sihir oluyormuş dilde...Ne kadar hoş,ne kadar nostalji kokmakta...Sevilenin bu denli gizemli tanımlamalarla anılması, O'na duyulan aşk ve özlemin bir şifresi olsa gerek:
Yine göğü vurdu yokluğun ,
Alnımın çatısı kılıçsız savaş yeri sanki !

Derken... sevginin dayanılmaz gücü ve ne hale getirdiği vurgulanmakta...Aşkın ruh ve bedeni nasıl yere serdiği bir kelebeğin dokunuşu ve fakat bir savaşın tahribatının gücü ile vurgulanarak ifade edilmiş...Sonra da bitip tükenmeyen özlemler...Yüreğini yakan kor gibi:
Ayak izlerini giyinen kokun uyandırıyor gözlerimi
Hep bir rüyanın eşiğinde bürünür bedenim eksikliğine
Yarı çıplak
Yarım akılda

Yürekteki aşk pırıltıları bu kadar çekici...bir kadife yumuşaklığında... ve ipeğe dokunur gibi daha güzel anlatılamazdı... Sevmek ve özlemek...Sonra da O'na kavuşabilmenin arzusuyla duyguların çırpınışı:
Ellerimi ateşliyorum üşüyen ellerine
Mesafeler girmiş yollarda topluyorum parçalarını ufak ufak
Yarı kırık
Yarısı dökük

Elleri doğaldır ki yürek ateşi ateşlemekte...Sonra da hasretliğin tutukusu ile Can'ı toplamak...Burada ince bir nüansla sevginin çektirdiği acılar da bir avuç şiire karışmış...Yarı kırık...yarısı dökük...derken.Sonra da sevgilinin simasının gücü vurgulanmakta...ve kazandırdıkları; huzur ve mutluluklar.Ya sonrası?...Özlemin, kavuşamamanın verdiği hüzünle çektiği işkence anlatılmakta:
Ne zaman başımı yastığa koysam aynı şey
Örümcek ağlarında bir yatak ve üzeri örtülü silik bir resim
Ya manzarayı değiştirmeli ya da evin şeklini
Böyle olmaz ki?

Şair mutluluğa götürecek adımlardan bahsetmeden acıları seçmiş burada sanki...Oysa sevmenin neden mesut olmaktan geçmekte kanımca...bazen acıyı sevsek de...Sanki bir cümle eksik burada;kavuşma adına..Yahutta en azından ben öyle olmasını arzu ederdim...Şiirin finali sürpriz bir şekilde bitmekte:Seven çok çok sevmekte...alev alev yanmakta...Fakat aldırmaz gözükmektedir:

Oysa ki gıpta eden edene
Hem bana
Hem de içimde büyüttüğüm küçüklüğüme
Sana ne oluyor ki?

İçimizdeki biz...Yahutta içimizdeki çocuk hep yaşar...bizi yönlendirir,yaşatır...O'nu öldürmemek gerekir...Hatta büyümesini bile istememek gerek..."Sana ne oluyor ki" son dizesi yerine binlerce dize eklenebilir/di...O andaki halet-i ruhiyeye göre...Bana sorsalardı; "Ben olduğunu biliyor musun? şeklinde bitirirdim...Ancak bu şiirin hikayesini ben bilmemekteyim ve yaşamadım...Dışarıdan gazel okumak güzel .Gel de yaşanmışlıkların içinden çık derler.
Netice olarak değerli şairim, şiirinizi çok özümsedim ve sevdim...Birkaç kez okudum,düşündüm ve yorumlamak istedim.Hoşgörünüzle...Çok çok tebriklerimle ...yazan kaleme ve yüreğinize binlerce selam...saygılarımı sunuyorum efendim...Entellektüel.