ellerim yalnızlıktan mı büyüyor böyle
çağıra çağıra sanrıların büyüklerini
bir türkünün yalvarışı dökülürken aheste
cilalı bardağından müebbet bir özlemin
prangalara vurmak isteyenler mi var beni
(peri, şeytan, ya da cin?)
şaşıyorum içimdeki terler döken ayaza

bir yağmur kuşağı ısmarlanmış bir gökten
sallanıyor üzerimde sehpada urgan gibi
bir fahişe (adı hayal) gülüp gülüp ölürken
kaçacağım (nereye?) kendimden kendim için
bu yüzden mi bulanık acep mehtabın dibi
(gazap, öfke, ya da kin!)
kusmuk rengi damlalar sıvışıyor beyaza

bir antika patika omuzlamış geçmişimi
geçirmeye uğraşıyor denetimsiz sırattan
sırnaşık bir garip gölge bırakmıyor peşimi
belki ben ruhuyumdur o kuşkucu hamlet’in
karanlık bir perdeye durmadan çığlık atan
(ya kop, ya kalk, ya da in!)
alnımda yazgı yok, alnım tabula rasa.

___________
*tabula rasa (Lat.): Temiz (yazılmadık) tahta