Anne - II/karanlıktı, üşüyordum anne karanlık çöktü bir ilkbahara aldandım al dediler çok istediğimde mızıkçılık edeceğimi bilmeden pişman oldular sonra çok ağladım kan revan bir kışa reva gördüler ömrümü anne sabah olmuyor yazıklarla, vahlarla bitirdiler beni keşkelerle, pişmanlıklarla geçen ömürler gibi çaresiz ah’ım kalacak bu alemde senin gibi güzel değil hiç bir şey yazamıyorum ne kadar kirlendiğimizi kelimelerim çok zavallı anne saflıktan yana ne kaldı geriye şimdi tam sırası derinden sarsılmanın ay bir güneş gibi aydınlatınca geceyi herşey sanki dizi dizi yıkılıyor önüme ay doğmasın yıldız yağmasın anne korkuyorum insansız evlerden insafsız insanlardan acının şerrinden çok korkuyorum karanlık aydınlanmasın örtsün herşeyi siyahlar beyaz kirlenmesin bari bir tek o saf/temiz kalsın n’olur yaralarıma tuz basanlardan koru beni anne safsata bu trajikomik hayat kızın daha büyümedi yine yenildi kuralcılara çiğneyemiyorum anne yasakları s/aklayamıyorum gözlerim bir mermi oluyor dehşetinden ben bile ürküyorum anne beni azat et/sinler artık sindirmesinler doğruluğa sığınıp bıkmak bile yoruyor bazen fena sızlıyor en çok canm kendimi kendimden soyuyorum bir aklım kalıyor geriye akla ziyan aklım! bakmak çözmüyor hiçbir şeyi anne baktıkça asalaklar yapışıyor derime dökemiyorum/sökemiyorum keneleri ve silemiyorum bıraktığı(m) izleri anne her şey manasız beni de aldır sadeliğine çokluktan yoruldum sorumluluklardan azat et beni az’a kanaat edelim aç kanatlarını üzerime koru beni anne beni koru benden bile anne n’olur koru ...................... ’Beni burada arama Arama anne Kapıda adımı Adımı sorma Saçlarına yıldız düşmüş Koparma anne ağlama’ Nevzat Çelik ..................... fulya/ocak2011 |
Bu güzel ANNE şiiri ile tüm annelerin ellerinden öpüyorum. Yüreğinizden sevgi hiç eksik olmasın.