Artık…
Düşünme gerek kalmadı
Sinende beklettiğin neler varsa
Şimdi nedametinle karşıma çıktı
Hani sabır vardı
Ve sevgi masumluğun sadakatiydi,
Zanlar neden bu sabrımı bıktırdı
Düşün dedim, sen teraneleri seçtin,
Tahkik et dedim,
Yargılayan o gözlerimde yıldırdın

Bana hiç
Bir şey bırakmadın
Belki birilerine kandın,
Belki de sabrı ve kanaati aşk
İle yudumlamayı gale almadın
Akıl ve izanımı daralttın,
Kuytu köşeleri arattın, bir kalbi
Mutmainlik süruru bırakmadın
Ne yapmalıydım, hangi
Manada sana yaklaşmalıydım
Her ne hikmetse
o an şaşırdım kaldım

Neden bir kez
Dinlemeyi seçmiyorsun
Kalbin zaten
Bir sahibi var demiyorsun,
Ruhuma esaret
Yaşatmayı hak sanıyorsun
Hesap kimin,
Mizan kimler için aklın
Ve idrakin kavlinde derlenen
Seçim, sen ise ağlıyorsun
Tefekkür ettikçe her vakit
Vicdanım sızlatıyorsun

Şayet senin
Tercihlerine inansam
Tahkiki ve iradi olmayı
bir yana bıraksam,
Senin kalbinin
Dilediği nispette mi yaşasam
İtaat kültürüne kansam,
Kul olmayı nefsime bıraksam,
Aklı ve izanımı bilmem ki ne yapsam
Ağlamak sanki adet oldu,
Her yanım duygusallık lahzasında
Vurgun yaşadı, evet yalvarsam

Hani bir kör
Cahillik kalbe ziyandır
Ne kadar muttali
Olmadığı ilim varsa, sanki
Allame bir candır
Ve her an dil-i güzardır
Düşünmek ve akletmek ancak
Kalbi ve ruhu manada ilimle
Orantılı olursa o an aşk-ı sanattır
Lafazanlık hangi gönlün didarında
Gamdır, hesapsız olmak
Aşkı anlamayan için manidardır

Mustafa Cilasun