Her birimizin,

bir yürek yalnızlığıdır ki; YAŞAM,

içre dolup taştığımız anda

dudaklarımızda yaşamaya başlarız

ve sözcükler

bizim yaşam dayanaklarımız olurlar.

Yalnızlıklarımızın sessizliğini,

yüreklerimizin çıplaklığında

korkusuzca gözler önüne serecek

tek sözcüklerin hakikatine erdiğimiz anda gerçekleşmiş oluruz.

Ruhumuzun tek gerçeği sözcüklerde saklıdır.

Bu anlamda DİLİMİZ bizim yol göstericimizdir

yeterki içimizdeki yankılanan sesi,

duymak için kulaklarda bekleyen sese

ve seslere duyumsatabilelim....

İçimizin derinliklerinden koparak gelen uğultular

Yüreklerimizi acıyla kavrasada,

umutsuzlukla kederlendirse de

insan sonsuzluğu olan ruhlara:

Gökyüzünden çeşitli biçimlerde yağar sevgi,

içtenlik ve samimiyet tüm yüreklere...

Çünki bir yürekte insanlığın

tüm duyguları ve umutları gömülüdür;

Aydınlatmak için gökkubbede asılı meşaleler gibi.

Tutuştursun yüreklerimizi o yüce kıvılcım tüm dileğimle...

İnsan olmanın diğer adiyla ağlamak ve sevmekle varolalım.
Kaleminiz ve yüreğiniz her dem varlsun.