UMUDUN DÖLLENME SEVİNCİIşıkları söndürülmüş kasabalardan geçiyorum Susuyor kuş cıvıltıları hüzünler düşüyor içime Sığmıyorum kendime ve hatıralarıma Kokunun rengi nasıldı anımsamıyorum artık Tüm yollar özleme dönük ve özlemler yalnızlıklara sığınmış Bırakıyorum geride duman rengi kasabaları Kaçıyorum yalnızlığın vahşi saldırısından Uzatıyorum elimi sevgilerden geriye kalan ne varsa Gözlerim düşüyor okyanusun maviliğine Bir göçebe çadırıydı ellerinin sıcaklığı Her çiçek saçlarında açmış sanki Sesin kuş cıvıltısında bir aşk senfonisi Pulsu yolların sonunda bir yolcu Bir yüzleşme imkanı arıyor hiçliğin ırmağında Acı gerçekler bırakılmış arkada Gri kasaba yalnızlıkları Kendine ait bir yüzü yoktu sevdanın Yorgun yüreğini dayıyordu toprağın soğuğuna Umut usulca düşüyordu döl yatağına İnatla taşıdık barikatlara umudu Bulutlar geçerdi üstümüzden yağmursuz Türküler kalırdı bize geriye Umudu anlatan türküler Umudun doğmasıyla dindirdik acıları Uçup gittiler bulutlar gibi kendiliğinden Gözlerinin keder kıvrımını bir umut ışığı sarmıştı Şimdi sıra sevdalara gelmişti Gri kasabalardan yol almaya Sığmıyordu artık özlem yalnızlığın ihtiyar karnına Umudun döllenme sevinci Dünyanın ilk güzel sancısıydı Uğurlarken yağmursuz bulutları … |