LuyÇiyano

ölüyorum

bu gökkuşağına başlangıç olsa
bu çürüme,diri bir hikayeye
yürümek için yol


Frederik

uzak dursun yaşamak istemediğin yılların
ben henüz çocukluğumdan başlıyorum seni tanımaya
ne güzelsin biliyor musun,acının siyah köpekleri içinde
masum bir hikayenin kendisisin LuyÇiyano
hem babam hem oğlum
hüznün korktuğun odalarda tek renk kuşak
bak yaşayacağım diyorsun ,
işte , bu an için, bugün


LuyÇiyano

ah frederik,iklimine alışamadığım güzellik
utangaç coşkum,kar içinde umudun yanan kedisi
çocukluğumdan başladım senden uzaklaşmaya
soğuktu her şey,dışarıda kıvranıp duran bir yılanın başı
ve duvarlarda durmaksızın zehirli dikenler çıkaran korku
olsan, bana etekleri yanan bir dağın karlı başıymışım gibi bakardın
anlasan,teni kızgın bir kadın olarak uyanırdın yatağımdan,ölürdük
konuşsan, bir kuyu olur düşerdin, çıkamazdın kendinden
aldanamazdın işte , lal olur konuşamazdın bu görüntülerle


Frederik

kadının etindeki anneliği sildim
adamın büyüklüğünü dumanında unuttum
eşitlendim hislerimdeki lanetle
şimdi yaşamaktan başka bir şey bilmiyorum
ve kendime bir hikaye bulmaya yetmiyor bu ah
sana tutunmama izin ver LuyÇiyano
yatağında istediğin gibi uyanayım
senden başka bir şey bilmiyorum



LuyÇiyano

iki bebeğin ölüsüyle unuttum imkansızlığını bir kaç yol
sonra kendimi hatırlamakla geçirdiğim yılları aradım
kötülüğü keşfettim yeniden,yeniden ilk günahın cezasını
bana sen ve frederik neden varsınız dediler
yokuz deyince neden yok
dinmeyen kan,içeride ve dışarıda
yeşil olan olmayan büyük eller
bu hikaye senin gibi olmamışların öldüğü
çürük bir savaştı Frederik
dünyanın ilk günlerinden
artık yeter,uzak dur hikayemden



Frederik

ölüyorum

bu gökkuşağına başlangıç olmayacak biliyorum
bu çürüme varlığıma ne hikaye
ne de yol


LuyÇiyano

ölüyoruz Frederik,
belki başka bir imkanda
başka bir hikayede belki

şimdi kapat gözlerini bebeğim kapat
gökkuşağını göreceksin
belki...