Çocuktuk,
Henüz küsmesini bilmiyorduk.
Yalan riya yoktu.
Cam bilyalarla oynamayı.
Kırlangıçların yuva yapışını.
Gök yüzünün mavi,
Yer yüzünün renk renk,
Olduğunu öğrendik.
Martıların çığlıklarını dinlerken.
Niye büyüdük ki?

Büyüyük şehirler kurdular,
Sokaklarında kaybolduk.
Sonra,
Sevdalandık, yüreğimiz yandı,
Duygularımızı yitırdık.
Sonrada,
Dünya bizimmiş gibi paylaşamadık.
Kime ne zarımız vardı.
Dağların yüceliğine.
Yıldızların parlayışına hayrandık.
Niye büyüdük ki?

Sevgimizi eskittik.
Dargınlıklar başladı.
Değiştik.
İnsanlığı unuttuk.
Halbuki,
Çamurdan evler yapardık,
Telden arabalar.
Gülen yüzlerimiz.
Soğuktan çatlamış elerimiz.
Su çeken ayakkabılarımız vardı.
Ama, mutluyduk.
Niye büyüdük ki?

Neyimiz eksikti?
Çember çevirir top oynar,
Kır çiçekleri toplar,
Taç yapardık,
Başımıza.
Akşam olunca uykuya dalar,
Rüyalarımızda uçardık.
Her şey değişti.
Uçmayıda unuttuk.
Şimdi büyüdük adam olduk sanki…

Oktay Çöteli