Panaromik Massai Uyanışımavilerim... açtığımda pandoramı panaromik bir helecan sarardı bedenimi izleniyorsun hissiyle ciddileşirken dizelerim bilirdim homeros takibimdeydi! vardın... şeytan kantarmamı çekiştirip dursa da dizginlerim elimde vakitlerimdi! karanlıkta sadece düşleyebilen beyinciğim alışmıştı sadece, mavi derinliklere şairdi! önemliydin ve bu önemin önemsemesiyle dizeler kedi cüssesiyle aslan suflesi dillendirirdi! sonra söndü ışıklar! derin bir ıssızlık çöktü us’a kesildi dizelerin taamı hipnoza bulansa da şeytan arabasına binmeyi reddetti kelimelerim! aliterasyonu düştü imgelerin tavı düştü bedenin ,vitesi de... musonlara daldırırdım önceleri hokkamı ama yokluğunda tek damla düşmedi çöllerime... işte ondan eksildi harflerim tercümesiz mütercimlere kaldım yalvardım mohikan tanrıları bile para etmedi... yapma karlar biriktirdim hayallerimde uykularımda o da sadece yastığımı ıslatabildi! çiçekler ektim düşlerime rengarenk bezenmiş taçlar taktım siluetine bir yalaz kısrak süsledim gezdirdim tak’larda ama kahretsin! her defasında uyandım bir kere daha... öğrendim ki; sonra bazı çiçekler sevgiye ekilirdi su yerine buz içerdi! ve rakım severdi! bir massai gördüm sonra uyku arası çevirdi değneğini kaldır dedi başını! bak mavilere! ihtimal, yine uyumsamadaydım... çölde debelenirken sanki kutsal ışıklı Klimanjaro karşımdaydı sahte de olsa aşkın çocuksu balonuydu ama olsundu kimse görmezdi ve hatırlardım ki, dayanılmazdı... koştum avucuma doldurdum toprağımı serdim dağıttım saçtım tepelerinden kumbaramda birikmiş tüm bozukluklarımı! evet hatırlamıştım bu, acil anonslarda bulunamayan kandı aynamın üzerinden ıtırlı gamzeleriyle bana bakardı! ne zaman sonra farkettim aynalar uzun çizmeli olmazdı! ve pembe akide şekeri gibi gülemezlerdi evet oydu bilmem, ne zamandır da oradaydı hatırladım bir kere daha ; görüntüsü hoştu ve varlığı, kesin bir ömre evlaydı kaybı ise, can damarının en üvey evladı hatırladım içim poyraza bulanık sevmek; kendini, kendi kendine yetiremenin öz/gül ağırlığıydı sevmek, insanın başına belaydı... ToprağınSesi |
Sevmek insanin basina bela..
Hakikatende o olmasa sanki hayat acisiz mi gecerdi diye bir soru kafamda bu aralarda..
Okumak güzeldi kalemi gercektende.
saygilar