kalbin rahmine düşen piçI kalbin rahmine düşen piç haram keder iblisi eksiksiz bir doğum için siyah örtüsünü kemiriyor tanrının yüzün bunalıyor maskeler taşıyor çizgilerinden içine diz çöküp mırıldandığın düşler dişlerini terliyor ensenden II gözlerini yoran etten sınırları yeryüzünün gök ölçüsüzlüğü sönmüş taş ve duvarların bitişik dili; sessizlik nereye baksan demir çerçevesi ruhun nerede dursan tek kişilik bir oyun ağlayan, acı çeken kalbindeki piçe bölünen yalnız bir adam mekan gece perdeler tam sır ve ışık ışık yok ! ne sussan hep karanlık ne konuşsan hep karanlık III diğerinin aynısı başka bir gece bu da yarınki gibi olacak biliyorsun perdeler tam sır ve düşler yine hayatla hazır mısın rahminden bir ölüm düşürmeye |
her ölüm kendi nefesiyle doğuyor Lokman. üzülme karanlıkta elbet aydınlığa yol alır.
kalbin içinde rahim taşımaktan vazgeç, hayat seni hep yoracaktır.
bazen gül geç .)