insanlar çoklar
her yerdeler
yürüyorlar
yürüyorum
bazıları beni tanıyorlar
kafamı kaldırıyorum üç saniyeliğine
selam veriyorlar
zaman doluyor
kafamı yine sana çeviriyorum
gözlerim durmuyor yerinde
durmadan
seni arıyorlar
yoksun
ama
her yerde insan var
çok’lar
kalabalığın arasında kayboluyor çatışmadan muzdarip bedenim
yığın halindeler
gülüyorlar
sevdiğini söylüyor bir adam bir kadına
mırıldanıyorum içimden sensizliğe küfredercesine bende
duyuyorlar
insanlar
neden hiç durmuyorlar
bak ben duruyorum
onlar yürüyorlar
bir şeyler anlatıyorlar birbirlerine
ben susuyorum
onlar konuşuyorlar
yokluğuna bir kibrit çakıyorum
yanıyor tebessümleri
kaçıyorlar
insanlar
şimdi yok’lar
cehennemime onlarda dayamıyorlar
şimdi sadece ben kaldım
ve seni taşıyor tüm kaldırımlarım
bilmiyorlar
(çayırbaşılım)
ölüyorum
sensizliğime sadece
martılar ağlıyorlar