bunca zaman sonra soruyorlar bana,
nereden başlayacaksın diye?

aklımda yüzlerce su kırıkları
insan portreleri
ve imansız müezzinler...

kimseye verecek bir cevabım yok!
sadece anlatıyorum kendi kendime...

kaybolmuş umutlarım var diyorum
ve bunca zaman sonra kalbimde bir çukur,
içine düştüm galiba yüreğimin,
kendimle kayboldum ben...

etrafta bunca işçi, bunca işsiz, bunca evlenemeyen,
yada ben yaşlarında evlenen...
kimin yüreğini başımı koysam en fazla üç beş gün!
çok değil. yemin ediyorum o kadar.
kimin için bir kapıdan çıkıp gitsem
karşıma ya iki ucu tutuşmuş kibritler,
yada son sigarasına ateş arayan gerzekler...

herkes fakir
herkes çok kaybetmiş
çok!
başta kalbinin içine sığınan vicdanını,
yada anlatmakla bitiremedikleri aşk’larını
sonra da olduğu gibi yüreğini,
yada iktidar gölgesinde, uluslarını kaybetmişler
hele kimileri var ulusunu ararken topluca insanlığını kaybetmiş!

ağıtlarımı biriktiriyordum önceleri
toplayım sağdan soldan veresiye gözyaşlarımı
öfkemi ve nefretimi de katıp üzerine
veriyordum ateşe
sonrada en sevdiklerimin üstüne!..

daha sonra anladım,
boşuna yalpalanmıştım
boşunaydı gözüm!
aldığım nefes bile boşuna...

şu zamanda ise sorarsan beni(?)
parmak aralarımda can çekişen bir siyaset yavşaklığı
gözlerime sığınan bir arzulama saçmalığı
ve ben ana muhalefetken,
...kalbimde iktidar bir aşk tuzağı.

yorgunum,
hiç olmadığım kadar...

29.11.2010