Konuş benimleYanımda taşıdığım ikincim Cılız bedenimi kaldır Bu ağır yıkımın altından Ruhum oidipus ‘tan bu yana bertaraf Çocuksu Kadınları yaratan şüphe Aşkı da sen doğurmadın mı? Öyleyse konuşarak seviş benimle Harfleri de sen yaratmadın mı? Gülüşerek kırlarda gezin benimle Toprakta yağmur kokusu ol Tabutta vakur ölü Kıvılcımlardan türeyen volkan ol Ben olma Beni kendimi bile tanıyamazken Evet sen Zavallı ben Konuş benimle Sen susmak bilmezsin Çamurdan bir yağmur yağdır cenazeme Kuşlar sevinmekte tanrıtanımaz bu göçe Çiziklerle belli et ebeliğimi Gözlerim kapalı sayıyorum geriye Kırık boynumdan tanırsın beni Konuş şimdi Sen susmak bilmezsin Yutamaz kumdan örtüler denizimizi Normaliz rüzgâr esmeyince Yağmur yağsa da birazdan Temizlenmek zor Yaratılmışlığımız topraktaki aşk Konuş benimle Ufuk Ataman |
* )